'Hymn' focuses on crossovers between nature-culture-faith-spirituality-art. About the theme we interview people of various nationalities, ages and beliefs. From all the interviews, I will separately create a personal poem. The poems will be compiled, with photography by Dennis Moet, into a booklet “Hymn; signs of life,” which we will self-publish in a small edition in 2025.

voor Virginie

Ga je mee met mij? Dan leid ik je door mijn verhaal.
Ik beloof je pieken en dalen: piketpaaltjes der mensheid.
We zullen verbonden zijn, conflicten hebben,
elkaar de pas afsnijden en weer verbroederen.

Wat we niet weten zullen we vieren, beschrijven, inkleuren en beheersen:
Dat is waarin we geloven. Alsook dat de zon weer opkomt in een nieuwe lente.
Dwars doorheen het asfalt van regels en wetten zullen genade en troost,
met bloemrijke stelen, levensdriftig richting ongekende sterren groeien.

Een illusie uitdragen van het paradijs met wilde kievitsbloemen en snorrende meikevers,
voor wie het leven ogenschijnlijk vanzelfsprekend is. Geen wonder.
Enkel verwondering over de andere schepselen die net als zij ook rituelen eigen maken,
houvast zoeken, eeuw na eeuw en ook vandaag. Nu.

Laat me het verleden inpakken en doorgeven aan jou,
zodat je het in kilometers ultieme stilte kunt omvormen tot toekomst.
Want het gaat verder, het leven gaat door. Alles is er en alles is mogelijk.
Zie het zaadje: ontkiemt, groeit, bloeit, neemt haar ruimte. Driftig maar dapper.

voor Mohammed

Ik ben verbonden met Allah, er is geen God dan God
die mij verbindt met iets groters dan mijzelf.
Als ik in de natuur ben: wie is onderdeel van wie,
allen geschapen door die ene. Bescherm ons.

Mijn hart raakt vol van alles wat groeit en bloeit,
ademt mijn longen schoon, op deze plek van bezinning.
Kijk de verrassing in mijn ogen: de bevestiging van dat
wat beschreven is weerspiegelt in wat ik zie.

Op de Dag des Oordeels, wanneer de wereld
tot een einde komt, laat ik een zaadje vallen,
zachtjes, in de aarde. Ik zal het hoop meegeven
en veerkracht.Voor onze planeet.

Zal ik verblijven in De Tuin,
versierd met stromende beken?
Zal mijn beloning zoet zijn,
door geloof en goede daden?

Vertraagd en met een lege maag, kijk ik beter
om mij heen en naar mijzelf; tijd voor reflectie.
Mijn vader, mijn voorbeeld, zoals ik hem zie.
Laat mijn kinderen zo kijken, Inshallah, naar mij.

voor zuster Christa

De zwaartekracht veegde ik van tafel,
schoof aardse romances aan de kant.
Niets kon mij in vervoering brengen,
totdat ik de hemelse liefde ontdekte.

Verrukt plukte ik de mooiste bloem.
Boeketjes vol heerlijke ruikers sneed ik
sterfelijk, voor mijn teerbeminde, zo
fleurig en levendig | bij iedere haal.

Ze verwelken traag, herscheppen zich
tot geofferd lam, gelijk Zijn zoon
die het leven liet voor iedereen, voor mij.
Reik mij de hand die ik vastneem, bezegel.

Dagelijks verblijd ik Hem met verse tuiltjes,
gestoken in een vaas. Delicaat geschenk,
van onschatbare waarde, reddeloos,
als uiting van mijn liefde. Voor Hem.

voor Kees

Wie ben ik geworden nu ik verder terugkijk dan vooruit.
Voor troost en eenheid is meer nodig dan ooit
met kabouters op een geel gordijntje, driehoekje ruit.
Vol overgave verrukt liggen op een groener dan groen
grasveld, intens opgenomen door iedere spriet.

We blijven in verbinding zodra ik alles kan,
nemen geen afscheid, knippen niets door.
We blijven heel.

Als dan de religieuze mantel rond mijn voeten valt,
openbaren stinksigaren geen grap meer is en
God zit op de pispot geen angst meer brengt,
is het verhaal gezien, gehoord, geloofd.
Gaan luiken weer open voor ontroering en zielenvreugd.

We blijven in verbinding, nemen geen afscheid, knippen niets door.
We blijven heel.

Wat als ik door en voor wil leven, hoe kwetsbaar zal ik zijn.
Want als mijn schil afsterft tot stof en voedsel voor de bomen,
is al wat rest mijn ziel, een engel wellicht | verbinder
tussen hier en daar als eb en vloed in helder maanlicht.
Schittert ergens in die oerkracht nog een flinter God?

We blijven in verbinding, knippen niets door.
We blijven heel.

Dus laten we weer samen dansen, het paradijs ervaren,
alle bomen in ons hof omarmen | bast tegen bast.
We kunnen deuren openzetten, verwondering binnenlaten.
Zuurstof voor mijn ziel, mij raken in een hoopvol hart, liefde.

We blijven in verbinding, nemen geen afscheid, knippen niets door.

Wij blijven heel.

Who then owns the sea?

The sea, the sea, who then owns the sea?
The surrounding land, the fish, the plankton?
Does the sea belong to who lives, in or on, alongside?
To the island and its inhabitants: beach flea, lap dog, industrialist
To who swim, or not (set out to sea for a sea banquet)

Does the sea belong to those who sail on a mega yacht, or
A raft with a piece of burlap tied to a branch  
To the strangely outfitted diver with snorkel, flippers, weird goggles
Does the ownership go to the forests of kelp, a delicacy, lightly smothered
A piece of fresh fish on top, not to be despised: enjoy, for there is not much left

Is the sea owned by the water, the waves or the salt?
Of course, no one contests property rights (except, of course!)
No algae would think of appropriating the sea
The repair of the wondrous underwater world would take light years
(Just like its construction took quite a while; all these independent elements!)

Belongs the sea to the stars, the sun or the moon? To creatures ocean born?
The red coral appointed as weatherwoman Nice weather, bad weather, always weather
Her skin now ashen says bad weather with little chance of improvement
No monkfish would want to own the sea, not if you think about it

For some jewels, no mortal can find the right medium of exchange
Let alone courage, to wear them, on hands, enchantingly clean
A beauty this pearl, unparalleled. How beautiful our buoy, life preserver
The sea saved we saved, but that is for then, if, maybe, who knows
It may cost quite a bit of course, but the sea remains from the sea.